De route die ik op de route kaart beschrijf heb ik verdeeld over meerdere dagen en steeds met de metro naar de diverse vertrekpunten.

In het bijzonder wil ik aandacht besteden aan de wijk Plaka, de oudste wijk van Athene, onder de gehele wijk bevinden zich de resten van eerdere Griekse en Romeinse bouwwerken, grotendeels nog onaangeroerd.

Plaka ligt tegen een heuvel aan, in de schaduw van de Akropolis en zijn eeuwenoude tempels. De smalle, geplaveide straatjes vol kleine winkeltjes die sieraden, kleding en lokale keramiek verkopen, geven de wijk een dorpssfeer. De cafés met terrasjes en de door families gerunde taverna's blijven tot laat open, en bij Cine Paris worden klassieke films in de openlucht vertoond.

De nabijgelegen wijk Anafiotika doet met zijn witgekalkte huizen aan een Grieks eiland denken.

Eén van de leukste dingen van Athene vonden wij de afwisseling het ene moment sta je je nog te vergapen aan eeuwenoude ruïnes, op de volgende straathoek vind je opeens fantastische street art. Iets wat ik zeker niet had verwacht in deze drukke, energieke stad, was de rust van het witgeschilderde buurtje Anafiotika, aan de voet van de Acropolis.

Het is geen wijk waar je tegenaan loopt, je moet het echt opzoeken. Het buurtje ligt aan de voet van de Acropolis en om er te komen loop je de straat Thrasillou in Plaka in. Die straat gaat over in de Stratonos en als je die uitloopt, sta je bij de enige ingang naar Anafiotika. En dan ben je meteen in een andere wereld.

Weg zijn de drukke straten van Athene, de bruisende stad en het gekrioel van toeristen. Wij liepen het smalle straatje in, met aan weerszijden witgeschilderde huizen. Naast gietijzeren blauwe deuren stonden aardewerken potten met grote, groene planten.

Vanaf het straatje had ik aan de ene kant een prachtig uitzicht op de Acropolis, die hoog boven Anafiotika uittorent. Aan de andere kant spreidde de enorme stad zich uit en kon ik van een weids uitzicht genieten. Ik waande me even op een relaxed Grieks eiland.

Anafiotika is in de negentiende eeuw gebouwd door bewoners van het eiland Anafi, die in Athene kwamen werken. Ze bouwden huizen in de stijl van het eiland waar ze vandaan kwamen. Al snel kwamen er ook arbeiders van andere Griekse eilanden die zich hier vestigden. Tegenwoordig zijn er nog maar 45 huizen over, gelegen in smalle kronkelstraatjes waar je soms maar net doorheen past. Het is een heerlijk rustige wijk om doorheen te wandelen, de vele soezende katten te aaien en even te ontsnappen aan de drukte van Athene. En je hoeft niet bang te zijn om te verdwalen: de straatjes leiden je vanzelf weer naar de plek waar je Anafiotika in bent gegaan. Anafiotika was voor mij echt één van de verrassingen van Athene.

Nadat de zetel van de regering in 1834 onder koning Otto van Nafplion naar Athen was verplaatst, beleefde de nieuwe hoofdstad intensieve bouwactiviteiten. Eigenlijk herbouwden ze Athene dat helemaal verwoest was na de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Turken die in 1821 was beëindigd.

De wijk werd gebouwd volgens de Cycladische architectuur. Tegelijk werden twee kerken uit de 17e eeuw die zich in het gebied bevonden gerenoveerd, dat waren de kerken van Agios Symeon en van Agios Georgios ton Vrachon. De bevolkingssamenstelling veranderde na het jaar 1922 door de toestroom van Griekse vluchtelingen uit Klein-Azië, die als gevolg van de Grieks-Turkse oorlog hun land moesten verlaten.

Anafiotika doet denken aan dorpje op een eiland met zijn kleine witgekalkte huizen, smalle steegjes, steile trappen en de bloementuinen. In de wijk zijn tal van leuke tavernes en cafeetjes. Het is een wijk waar Atheners graag een kopje koffie komen drinken.  Wij beëindigde enkele keren onze route bij Cafe Plaka, midden in Plaka, echter in volledige rust op het dakterras waar we in de schaduw of zon konden bijkomen